اثربخشی زوج‌درمانی مشارکتی بر الگوهای ارتباطی و صمیمیت زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهربهبهان

چکیده  زمینه و هدف: صمیمیت یک مشخصه کلیدی و مهم روابط زناشویی و از ویژگی‌های بارز یک ازدواج موفق به شمار می­آید، هم‌چنین الگوهایی ارتباطی می‌توانند میزان رضایت زناشویی را تعیین نمایند. هدف مطالعه حاضر، تعیین اثربخشی زوج ­درمانی­ مشارکتی بر الگوهای ارتباطی و صمیمیت زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر بهبهان بود.   روش بررسی: در این پژوهش از طرح آزمایشی تک موردی که آزمایش تک آزمودنی هم گفته می­شود و از نوع آزمایش بالینی است، استفاده شد. این طرح انواع مختلفی دارد که در پژوهش حاضر از طرح خط پایه چند گانه ناهم‌زمان استفاده شد. برخلاف طرح­های مقایسه گروهی با اندازه­های زیاد، این طرح بر سطوح فردی تمرکز می­کند و نه بر تفاوت­های میانگین در پیش­آزمون و پس­آزمون. امتیاز دیگر این طرح این است که به آزمودنی­های کمتری نیاز است و زوج‌ها طی خط پایه، درمان و پیگیری در چند نوبت پرسشنامه‌های صمیمیت و الگوهای ارتباطی را تکمیل کردند. روش نمونه‌گیری هدفمندـ داوطلب بود. جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه زوج های آشفته مراجعه کننده به کلینیک­های روان­شناختی شهر بهبهان بودند. از بین این  زوج ها ، 3 زوج  بر اساس ملاک‌های ورود و خروج انتخاب شدند. برای تجزیه و تحلیل داده­ها از تحلیل دیداری(رسم نمودار)، معنی‌داری بالینی (شاخص تغییر پایا و مقایسه هنجاری) و همین طور فرمول درصد بهبودی استفاده شده است.   یافته­ها: نتایج نشان داد که زوج‌ها در مرحله درمان در متغیر صمیمیت(95/30 درصد) و الگوی ارتباطی سازنده متقابل(05/47درصد)  بهبود را تجربه و در الگوی ارتباطی توقع ـ کناره‌گیری(57/29 درصد) و الگوی ارتباطی اجتنابی متقابل(64/33 درصد) کاهش را نشان دادند. هم‌چنین تحلیل داده­ها با استفاده از مقایسه هنجاری نشان داد که زوج‌های شرکت کننده بعد از درمان از زوج‌های بهنجار قابل تمایز نیستند.   نتیجه­گیری: زوج درمانی مشارکتی می­تواند باعث افزایش صمیمیت و الگوهای ارتباطی سازنده و کاهش الگوهای ارتباطی    توقع ـ کناره‌گیری و اجتنابی و در نتیجه باعث کاهش آشفتگی در زوج های مراجعه کننده شود.